Licówki na „krzywe” zęby – u kogo można je stosować?

Od dawna wiadomo, iż w leczeniu wad zgryzu i poprawy estetyki łuku zębowego na pierwszą myśl przychodzi nam wizyta u ortodonty i leczenie za pomocą aparatu ortodontycznego, jednak wraz z rozwojem stomatologii pojawiają się też alternatywne i coraz to bardziej zróżnicowane metody terapeutyczne. Jedną z tych metod są licówki.

Licówki to bardzo cienkie uzupełnienia protetyczne wykonane z ceramiki lub materiału kompozytowego, które odbudowują w głównej mierze wargową część zęba oraz powierzchnie styczne lub brzeg sieczny, najczęściej w przednim lub przednio-bocznym odcinku łuku zębowego.

Czy można założyć licówki na „krzywe” zęby?

W takiej sytuacji stomatolog musi ocenić warunki w jamie ustnej, czy problem wady, którą pacjent chce skorygować nie leży gdzie indziej niż tylko w kształcie zęba. Nie zawsze jest możliwa terapia licówkami. W przypadku zębów w zgryzie urazowym występują przeciążenia w zwarciu, których licówki nie wytrzymają mechanicznie i mogą ulec złamaniu. W tym przypadku wykonanie licówek musi być poprzedzone leczeniem ortodontycznym lub protetycznym, aby skorygować najpierw wadę zgryzu.

Głównym wskazaniem do leczenia za pomocą licówek są drobne wady kształtu zębów m.in. diastema i szparowatość, zęby soplowe, zęby mikrodontyczne (o zmniejszonych rozmiarach), do pewnego stopnia także nieprawidłowo nachylone lub obrócone, które jednakże nie są przyczyną zgryzu urazowego. Dodatkową zaletą takiej terapii może być poprawa koloru zęba spowodowana, np.: leczeniem w przeszłości antybiotykami czy niepowodzeniami w wybielaniu zębów.

Licówki zastosować można również na koniec leczenia ortodontycznego, gdy chcemy jeszcze bardziej doprecyzować ustawienie danego zęba lub grupy zębów, a nie da się już tego zrobić za pomocą aparatu ortodontycznego. Także w przypadku, gdy wada jest na tyle mała lub przekrzywiony jest tylko jeden lub dwa zęby w strefie estetycznej przy prawidłowym ustawieniu pozostałych zębów, a pacjent nie wyraża chęci na długoterminowe leczenie aparatem ortodontycznym można zastosować same licówki na przekrzywione siekacze.

W zależności od dostępnych funduszy i wymagań pacjenta mamy możliwość zastosowania dwóch rodzajów licówek: kompozytowych oraz porcelanowych.

• Licówki porcelanowe będą bardziej wytrzymałe i ich żywotność w jamie ustnej będzie dłuższa (przy dobrej higienie i prawidłowym nawykom kilkanaście lat a nawet dłużej). Są też wykonywane precyzyjniej w laboratorium a ich wygląd bardziej przypomina naturalne uzębienie, jednak są one znacznie droższe.
• Licówki kompozytowe na „krzywe zęby” natomiast są rozwiązaniem tańszym. Możliwe jest ich wykonanie na jednej wizycie bezpośrednio w gabinecie stomatologicznym oraz w niektórych przypadkach niepotrzebne jest nawet szlifowanie zębów. Wykonane są z materiału, który używany jest do „plombowania” zębów. Są one jednak mniej trwałe, a ryzyko ich uszkodzenia jest znacznie większe. Często nazywane jest to tzw. „bondingiem”.

„Niestety, nie w każdym przypadku możemy użyć licówek. Przeciwwskazaniem tymczasowym są m.in. choroby dziąseł i przyzębia, czy zmiany okołowierzchołkowe na zębach które mają być odbudowywane.” – mówi dr n. med. Krystian Krupski, specjalista chirurgii stomatologicznej z K2 Medical & Dental

Licówki nie będą efektywne w momencie, gdy wada ma podstawę szkieletową lub gdy zastosowane będą w zgryzie urazowym. Jest to droga na skróty i tylko kamuflaż wady a sama przyczyna wady nie jest usunięta. Skutkować to może szybszym uszkodzeniem odbudowy lub powstawaniu zmian patologicznych w stawach skroniowo-żuchwowych. Sama pozycja zęba nie ulegnie zmianie. Zostanie on nadbudowany materiałem, a od strony jamy ustnej pacjent językiem nie wyczuje żadnej różnicy. W tym przypadku może on odczuć nieprzyjemny nadmiar materiału po stronie warg i policzków.

W momencie, gdy pacjent ma mocno przechylone zęby lub ustawione są znacznie dopodniebiennie odbudowa wymaga grubszego „płatka” porcelany niż w przypadku tradycyjnej licówki. Nie należy podejmować się tego typu leczenia, gdy pacjent ma dużą skłonność do próchnicy lub posiada rozległe wypełnienia, a jego higiena jest na słabym poziomie. Przed rozpoczęciem terapii trzeba także wyeliminować niekorzystne nawyki, takie jak obgryzanie paznokci, nagryzanie na twarde przedmioty takie jak długopis czy wykałaczka oraz bruksizm, czyli nieświadome zgrzytanie zębami.

Ostateczną decyzję na temat leczenia podejmuje lekarz stomatolog po dogłębnej analizie, którą pacjent musi zaakceptować, aby rozpocząć leczenie i poprawić swój wygląd.

Bibliografia

1. Irena Karłowska (red.): Zarys współczesnej ortodoncji. Podręcznik dla studentów i lekarzy stomatologów
2. Dejak B: Vademecum wykonywania protez stałych i ruchomych
3. Estetyczna rehabilitacja uzupełnieniami stałymi M. Fradeani